Hookrock Festival |
organisation: Hookrock artist: Boogie Beasts (B) |
© Rootsville 2016 |
|
Vandaag ook de ‘ouwe’ getrouwe MC van dienst, al heeft de Guy het er gisteren bijzonder goed van afgebracht. Den Huibbe en ikzelf raakten nog net op de moerassige parking en er terug af raken zijn uiteraard zorgen voor later. Wim Huybrechts aka Den Huibbe kondigt met veel plezier en met gevoel voor humor de groep ‘Many More’ aan, en dit is wel degelijk de groepsnaam en niet de bladvulling van de eerste affiches. De opmerkelijkste afwezigen vandaag waren toch wel Katrien en Bart van Oetslovenblues maar voor de rest was iedereen aanwezig, zo ook Jaak en Michel van dat andere buurtfestival in Peer en zij mochten ons dan nog op de hoogte brengen van de ontbrekende naam…Paul Carrack!
‘Black Cat Biscuit’ bestaan uit Bart Arnauts, Mark Sepanski, Stanley Patty, Patrick Indestege en eentje van het geslacht Gijbels ;-). Dit zijn geen freshmen maar hebben allemaal al hun strepen weten te verdienen in de blues en zo valt ook de naam van de ‘Rhythm Bombs’ en ook de Wouter komt zijn oude collega’s een riem onder het hart steken. West Coast Swing is meteen het hoofdingrediënt van hun set met nummers als ‘Bad James’ en ‘A Woman’s Mind’ en kon ik maar iemands gedachten lezen bij het aanhoren van deze tearjerker.
Reeds twee geslaagde concerten en het heugelijk nieuws dat onze duurbetaalde voetballers eens van zich hebben laten horen doen de regenbuien hier in Diepenbeek uiteendrijven. Aan de klok van vijf beginnen we dan maar meteen aan de grote kanonnen van deze prachtige affiche. Uit ‘La Douce France’ is Nico Duportal samen met zijn Rhythm Dudes komen afzakken. Ingewijden weten maar al te goed dat deze ‘francoos sympa’ niets dan lovende recensie krijgt en dit zelfs vanuit Amerika. Dus zeker en vast een slimme zet van de organisatie om hem hier eventjes op de ‘bill’ te zetten. Vorige week nog op ‘Goezot’ een setje weggegeven om van te smullen en buiten de headbangers is toch iedere echte blues-fanaat T-Bone Walker zijn ziel daalt neer in deze prachtige nieuwe tent en zo kunnen die van Nico Duportal hun ding komen doen. Zijn laatste album ‘Guitar Player’ was meteen een schot in de roos en nummers als ‘Lost in The Game’ en ‘Rocket in My Pocket’ zijn van die aard dat dansen niet verboden is. Naast Nico Dupotal zijn ook Thibaut Chopin aan de doublebass, Pascal Mucci aan de drums, Olivier Red Cantrelle op de keys en Arnaud Desprez (tenor sax) en Alex Bertein (baritone sax) als de blazers sectie verantwoordelijk voor dit zorgeloos uurtje. Na deze ambiance uit vervlogen jaren is het stilaan tijd om de inwendige mens te versterken al fronsen mijn voorhoofd als ik bekijk wie allemaal staat aan te schuiven voor een frietje. De hamburger tent werd minder bezocht maar dat is niet opmerkelijk wanneer je braadworsten zie bakken in frietvet. Horror alom! Begin maart had ik nog een aangename dag in Ghent en ook de volgende gaste was daar een beetje verantwoordelijk voor al was het in mindere mate. Erja Lyytinen was die dag te gast in de Blues en Rootsclub de ‘Missy Sippy’ en in de Haar set is misschien niet meer zo doordrongen van snedige gitaarrifjes maar ze mogen er best nog zijn. Na haar opener ‘Spoonful’ van Chester Burnett (info van een tornado) laat deze Erja samen met haar band dat ze haar horizonten wel degelijk wist te verruimen. Uiteraard blijven nummers als ‘You Make Me So Sad’ het nog steeds doen en ‘sad’ was opeens niet meer van toepassing meer op mij. Wanneer we het medleyke met ‘Tequila’ horen weten we ook dat haar aanwezigheid hier er bijna opzit. Spijtig genoeg kan haar niemand een ‘shot’ aanbieden anders was de slide nog attractiever geweest. Als extraatje kregen we nog een lang uitgerekte ‘Steamy Windows’ en met ‘Dust My Broom’ was het hek hier helemaal van de dam en was deze Finlandse gitaargodin weer helemaal terug. Het is al mooi geweest hier vandaag op Hookrock maar toch zal door de koffie met de jongens niets mijn festival nog kunnen stuk maken. Met Justina Lee Brown, Morblues en
Het blijft zinderen tot de allerlaatste noot en toch is het niet gedaan want ze kunnen niet anders dan 2x aan de lokroep van de fans toe te geven. Met ‘Vegas’ is het hek helemaal van de dam en beweegt de nog aanwezige massa heerlijk mee op de richtlijnen van Mathias. Was Wie ook een pluim verdienen zijn de crew van deze Hookrock want hoeveel tegenslag kan je nog hebben . Bakken regen en Duivelse voetballers op een EK. Gelukkig waren er nog genoeg blues-liefhebbers aanwezig om de organisatie meer dan een hart onder de riem te steken. Aan de affiche lag het niet en ook niet aan de talrijke aanwezigen, de afwezigen daarentegen… Ook nog een dankwoord aan de mensen van 'Devant-Les-Bois' want onze Waalse vrienden zijn hier in Vlaanderen steeds present!
more pics on |
Zaterdag 18 juni en tweede dag van Hookrock editie 2016. De affiche ziet er bijzonder zonnig uit alleen de meteo laat het nog maar eens afweten en in deze druilige dag rij ik samen met de ‘Chilly Willy’ richting Diepenbeek. Gisteren was het toch tamelijk positief al viel de afsluiter toch een beetje tegen maar hoopvol was dat er meer blues-volk aanwezig was dan editie 2015 op vrijdag. Met een bang hartje afwachten wat het vandaag zou brengen want onze Rode Duivel(tjes) moeten aan de bak vandaag maar gelukkig zijn ze genoeg blues-adepten die hun keuze vlug wisten te maken. Alles door een zonnige bril bekijken en dat hadden ook de talrijke kampeerders gedaan, voor zover dat diegene in een tentje niet zijn beginnen drijven.
‘Many More’ bestaan uit Eddy, Jim, Erwin en Danny en ze vliegen er meteen in. Efkes was diene van Chilly Willy verschoten want de eerste nummers bleken die van ‘hun’ CD te zijn en dat was nog niet alles. Zoals iedereen weet is Chilly Willy de perfecte opener op een bluesfest maar geloof me deze ‘Many More’ kunnen er ook wat van. Zonder schroom brengen ze nummers van Lester Butler, The Fabulous Thunderbirds, Muddy Waters, en Ray Sharpe zijn ‘Linda Lu’. Wanneer ze er dan nog een portie CCR aan toevoegen is hun uurtje van internationale roem hier op het verzopen land van Diepenbeek bijna om. Als toetje kregen we nog wat ZZ Top, Chuck Berry en gedoemme ook nog de Stones en zo hebben we al de regen en de bijbehorende kommer en kwel al vlug vergeten. Well Done’ 
Gitarist en zanger Bart Arnauts heeft in een productieve bui een Suzuki GT geassembleerd en door het toevoegen van een Delacre carrosserie heeft hij een fraai slide gitaar kunnen bekomen. Met een mix van West Coast, Country met een vleugje rock ’n roll en ook wel degelijk blues is het voor de organisatie met deze ‘Black Cat Biscuit’ al een fraaie 2 op 2.
te vinden voor de swingende blues van de jaren ’50-tig. 
aanloop naar dit festival was ik toch enigszins benieuwd naar heet evolutie in de blues. Er was een tijd dat we haar hier met regelmaat zagen op het podium maar deze Finse is lang nog niet aan uitbollen toe.
Big Daddy Wilson heeft Ivan een mooie deal kunnen maken en we herinneren ons deze Big Daddy Wilson van vorige jaar op Duvel nog als gisteren. Altijd al een zwak gehad voor deze warme stem van Big Daddy en zijn gospel blues, daar kan je alleen maar van genieten. Geruggesteund door de sterke formatie Morblus galmt ‘John The Revelator’ tot achter in de tent en heb ik een ‘kiekebisj’ moment. Met ‘Time To Move’ krijgen we een akoestische Roberto te horen en is de warme sfeer die deze Mr. Wilson overbrengt duidelijk te voelen op deze kille vooravond.
De duisternis is gevallen en zo zijn we toe aan de 2 laatste bands van vandaag. Toen ik Eric Sardinas en zijn Big Motor zag prijken op de affiche was ik benieuwd want ook al ben ik nu niet bepaald een fan van deze harde aanpak op de resonator toch heb ik in het verleden al mooie staaltjes techniek kunnen bewonderen van deze excentriekeling. Vandaag zou het toch eventjes fout gaan lopen en ook al vind ik ‘I’m in Love With My Baby’ een keigoed nummer in al zijn aspecten toch is een herhaling ervan een beetje erover en met eentje van Rowwen Hèze in het achterhoofd was het van ‘Loep nar den tap toe’…
De taart was al behoorlijk goed vandaag en toch moest de spreekwoordelijke kers er nog worden opgezet. Nu eens geen extra dure buitenlandse afsluiter waardoor er al heel wat festivalgangers naar huis zouden zijn maar een steengoed inlands product waarvoor de meesten wel waren gebleven. 
dit goed of was dit goed. Nog wat reclame voor Blues Peer want ook daar willen de Boogie Beasts schitteren als nooit tevoren en ze verdienen het.
